Hey iedereen,
Daar ben ik weer. Zoals je kan zien in de videolink die ik hierboven gepost heb, ga ik het vandaag hebben over mijn ervaringen met stagekinderen en geef ook gedeeltelijk advies over bepaalde situaties die je tegen kan komen als je de opleiding onderwijsassistent doet.
Persoonlijk had ik in het begin van mijn studie geen flauw idee hoe ik met jonge kinderen om moest gaan- en dan heb ik het voornamelijk over taalgebruik, hun belevingswereld etc. Gelukkig heb ik dit door de jaren heen ontwikkeld en weet ik nu wél wat de juiste aanpak is. Ik had hier vooral moeite mee toen ik terecht kwam in groep 1/2. Kinderen van 4 tot 6 jaar.
Nou voelde het voor mij zo lang geleden dat ik in deze doelgroep zat, terwijl ik iets meer dan 10 jaar terug ook nog een kleine Britt was. Maar ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat je moet uitkijken met taalgebruik. Ik zal een voorbeeld noemen: een keer was ik aan het timmeren in het speelhuis en dacht dat er geen kinderen in de buurt waren. Precies op het moment dat een stagekind het kleine kamertje in loopt, sla ik met de hamer op mijn vinger en zeg redelijk luid: "k**!". Je kan al raden wat er gebeurde: het stagekind vertelde het aan mijn praktijkbegeleider en toen kreeg ik terecht een opmerking daar over.
Mijn advies bij een geval zoals dit zou zijn: blijf kalm, beredeneer waarom het gebeurd is, hoe het gebeurd is en het meest belangrijke: dat het niet nog eens zal gebeuren en excuseer jezelf. Dit kan namelijk iedereen overkomen, maar het is wel een ongemakkelijke situatie.
Een ding wat ik vaak ook opmerkte was dat sommige kinderen graag willen weten wat jij privé doet. Begrijpelijk, maar voordat je iets zegt, denk heel goed na over wat je allemaal loslaat en wat je voor jezelf houdt. Sommige dingen hoeven ze namelijk niet te weten als dat voor jouw gevoel een grens overschrijdt. Bepaal voor jezelf dan ook wat die grens is en blijf consequent hierin.
Ook een ding waar je een grens in moet stellen is als kinderen jou uitproberen en kijken hoe ver ze kunnen gaan om jou boos te krijgen.Hierop moet het antwoord zijn: NOOIT. Laat nooit merken dat je geïrriteerd bent, er klaar mee bent, etc.
Wat je wel kunt doen is rustig blijven maar toch streng laten merken dat je ergens niet van gediend bent. Nou ben ik geen gedragstherapeut ofzo, maar dit is wel 'common knowledge' om het zo maar even te zeggen. Kinderen hebben duidelijkheid nodig en vaak ook bevestiging. De kinderen moeten bij jou het gevoel hebben dat je het echt meent en je geloofwaardig bent. Als je dat niet bent, zullen ze namelijk niet naar je luisteren.
Nog een situatie die ik lastig vond was het begeleiden van kinderen met autisme, en hier heb ik het in mijn vorige blog al over gehad: alleen niet uitgebreid. Op gegeven moment wilde ik een jongen uit mijn stageklas begeleiden met rekenen. We zaten al aan een tafel in de zogenoemde 'middenruimte' (ja, zo heet dat tegenwoordig.. vroeger was het gewoon aula wat ik ook opmerkelijk vond) en mijn leerling liep vast. Hij zuchtte, keek me in de ogen aan en zei: "dit komt weer door mijn autisme." Oei.. Ik stond even met mijn mond vol tanden en keek hem een paar seconden bedachtelijk aan voordat ik zei: "Luister, jij bent niet jouw autisme. Tuurlijk zijn er dingen die door jouw autisme ervoor zorgen dat ze moeilijker zijn- maar wie jij bent als persoon staat daar los van. Iedereen maakt fouten. Zelfs ik! En heb ik autisme? Nee. Dus het feit dat jij nu een fout maakt komt daar niet door. Begrijp dat goed. Ik ben hier om jou te helpen."
En het was zo mooi hoe ik op dat moment een soort oplichting zag bij de leerling, en hij reageerde met: "zo had ik het nog nooit gezien." En dat vond ik juist zo erg. Zijn hele leven, tot op dat moment, had hij de gedachte in zijn hoofd geprent dat zijn autisme een boegbeeld zou zijn dat portretteerde wie hij was als persoon en als ware een stempel aan hem gaf. Terwijl hij als leerling zoveel te bieden had. En ik ben blij geweest dat ik hem dit inzicht heb mogen geven. Later besprak ik ook met mijn praktijkbegeleider hoe dit gegaan was en hoe ik erop had gereageerd en ze had alleen maar respect voor de manier waarop ik handelde. Zelfs terwijl dit de eerste keer was dat zoiets als dit had meegemaakt.
Long story short: wees open, wees jezelf en sta ook open voor de meningen van kinderen en reageer daarop op een respectvolle manier en wees zelfverzekerd over hoe je dit doet.
Ik hoop jullie een inzicht te hebben gegeven en ik zie jullie bij mijn volgende blog. Tot dan!
Britt
:
Reactie plaatsen
Reacties